شهرهای روسپی صفت!

بعضی شهرها برای بعضی آدم ها مثل روسپی ها می مونن.
مثلا پاریس ... مثلا تهران ... برای من!
می دونی که هیچ وقت نمی خوای و نمی تونی ساکن همیشگی این شهرها بمانی.
اما می دونی که نمی تونی هیچوقت هم دل ازشون بکنی.
معشوقه هایی هستند که نه باهشون به سر می شه و نه بی آنها به سر می شه ... هستن ... همیشه.
درست مثل روسپی ای که با چیزی بیش از تنش باهش درآمیختی .... هم دوستش داری و هم می دونی که نمی تونی همیشه کنارش بمونی ... اون شغل خودش رو داره ... زندگی خودش!
و تو مجبوری به شغلش احترام بذاری و بپذیری .... به روسپیگریش.
شغلی که جاش برای تو فقط چند روز هست نه یک عمر.
از همین الان دلتنگ تهرانم ... با حسی از فرار .
چه پارادوکسی.
دلتنگی و دلزدگی ... به یک کس ... یک چیز ... توامان!
به قلیون پوک می زنم و به دوستم می گم:
این لحظات تقاص داره .
می پرسه:
چه تقاصی؟
می گم:
تقاصی که تهران در روزهای ساکت و خاکستری نانت از من باز خواهد ستاند ... با نبودنش و اما میل به بودنش.
باکی نیست!
سوسک حموم شدیم ... هیچ درد و دلتنگی دیگه اثر نداره .
معشوقه هایی داریم به نام پاریس و تهران ... و همسری داریم که به ریش هم دیگه بند شدیم ... بند موندیم .... نانت!
خیلی هم خوب ... آروم و سر به راه و سازگاره ... آدم رو خوشبخت میکنه اما کافی و راضی ، نه!