پیری!

پیر که می شیم، انحنای خطوط مون بیشتر می شه.
از صورت تا بدن.
پر از خطوط منحنی.
مثل بچه ها.
پیرها، شبیه بچه ها هستند.
گاه خیلی کم حرف، گاه خیلی پر حرف.
گاه خیلی آرام، گاه خیلی کله شق.
گاه دوست داشتنی، گاه کلافه کننده.
گاه خیلی خردمند، گاه خیلی حساس و بی منطق.
ظاهر، آینه ای ست از باطن.
خطوط منحنی!
انحنا انگاردو مفهوم رو در خود داره.
انعطاف و تسلیم .... سری که بلند شده بود به شوق و ذوق دیدن در کودکی، خم می شه مقابل زندگی در دوران پیری.
کوتاه می شه .... کوتاه میاد.
می دونین،
ما همه پیر می شیم.
شبیه بچه ها می شیم.
پر از خطوط منحنی.
کوتاه می شیم.
کوتاه میاییم.
و این بیشتر از اونکه محصول تجربه ها و آموزه هامون باشه ، محصول ِ چرخه است.
چرخه ای که بی انتخاب ما می چرخه.