یه کتاب هایی برای یه بار خوندن نیستند ، برای رجوع هستند.
نه صرفا رجوع فکری، گاهی حسی ...وقتی فرم زیبا ست.
محتوی، فکر رو تغذیه می کنه و فرم حس رو.
مثل « تاریخ بیهقی » .
تاریخ بیهقی راوی تاریخه و با این همه بیش از تاریخه ..... تاریخ بیهقی یک مرجع ادبی هم هست ، به لطف فرم .
فرمی فاخر و آراسته.
در میان متون مثال هایی اینچنین کم نیست ... در سینما اما نادره.
«شیرین » برای من یکی از اون ها ست.
اثری با ایده ای مطلقا خلاقانه و منحصر به فرد ،
جدا کردن منشائ صدا از منشائ تصویر.
و آنگاه دادن دو کیفیت متفاوت از زیبایی به این دو منشا.
زیبایی از دوکیفیت می تونه حاصل بشه،
پیراستگی
آراستگی.
آثاری که من در سینما دیدم تا پیش از «شیرین» یا بر اساس پیراستگی فرم ساخته شدن و یا آراستگی فرم.
به یاد ندارم جز « شیرین » این دو هر کیفیت زیبایی رو باهم در ساختار یک فیلم دیده باشم.
کیارستمی با جدا کردن منشا صدا و تصویر این فرصت رو به خودش ، و در نتیجه تماشگر، داده تا به هر یک کیفیتی متفاوت از زیبایی رو بده .
زیبایی ِآراستگی ، منشائ صدا.
زیبایی ِ پیراستگی ، منشائ تصویر.
بیننده مقابل تصاویری قرار می گیره در نهایت سادگی ... چهره های ساده زنانی که دارن فیلمی رو می بینن و در ساده ترین و پیراسته ترین حالت تاثیرات حسی رو در صورت هاشون بازتاب می دن .
بیننده ، تماشگر واکنش های حسی و روانی ِ دیگری ست. وجهی روانشناختی، بیش و بلکه فارغ از داستانی که شنیده می شه.
در همون حال ما به عنوان تماشاگر ، شنونده روایت و دیالوگ هایی هستیم با ادبیاتی آراسته و فاخر.
کیارستمی در «شیرین» برای تماشگر دو طعم از زیبایی رو فراهم کرده .
اما این فیلم طعم سومی هم هنوز داره.
طعمی شگفت انگیز که شاید ریشه اش در شخصیت متواضع و آزاده خود او ست.
طعم رهایی و آزادی .... کیارستمی بخش ناخودآگاه ذهن تماشگر رو در «شیرین» در آزادی و رهایی قرار می ده تا خودش تصاویر داستان رو بسازه و به این ترتیب فرصت نوعی تعامل پویا رو بین فیلم و ذهن تماشاچی فراهم می کنه.
تماشاچی یک مصرف کننده ی صرف نیست ... ذهن او ناخودآگاه در حال خلق تصاویری ست بیش و شاید حتی خارج و متفاوت از تصاویر فیلم .... یک جنب و جوش ذهنی چند لایه.
«شیرین»،
افسونی از سینما نه برای افسون ذهن بیننده با تصاویر بلکه برای مجال دادن به ذهن بیننده برای خیال و خلق .... یک تعامل ظریف، آرام و خلاقانه میان کارگردان و ذهن تماشگر.
یک تمرین هنری با فرم تصویری ساده اما نهایتا لایه های ذهنی و روانی.
https://www.youtube.com/watch?v=rZ3iwCo7_qc&index=1&list=PLL7RGkrzLEZWq1O3_g4V7YQ7vwu0HNvaP
https://www.youtube.com/watch?v=L48SruMwq58
نه صرفا رجوع فکری، گاهی حسی ...وقتی فرم زیبا ست.
محتوی، فکر رو تغذیه می کنه و فرم حس رو.
مثل « تاریخ بیهقی » .
تاریخ بیهقی راوی تاریخه و با این همه بیش از تاریخه ..... تاریخ بیهقی یک مرجع ادبی هم هست ، به لطف فرم .
فرمی فاخر و آراسته.
در میان متون مثال هایی اینچنین کم نیست ... در سینما اما نادره.
«شیرین » برای من یکی از اون ها ست.
اثری با ایده ای مطلقا خلاقانه و منحصر به فرد ،
جدا کردن منشائ صدا از منشائ تصویر.
و آنگاه دادن دو کیفیت متفاوت از زیبایی به این دو منشا.
زیبایی از دوکیفیت می تونه حاصل بشه،
پیراستگی
آراستگی.
آثاری که من در سینما دیدم تا پیش از «شیرین» یا بر اساس پیراستگی فرم ساخته شدن و یا آراستگی فرم.
به یاد ندارم جز « شیرین » این دو هر کیفیت زیبایی رو باهم در ساختار یک فیلم دیده باشم.
کیارستمی با جدا کردن منشا صدا و تصویر این فرصت رو به خودش ، و در نتیجه تماشگر، داده تا به هر یک کیفیتی متفاوت از زیبایی رو بده .
زیبایی ِآراستگی ، منشائ صدا.
زیبایی ِ پیراستگی ، منشائ تصویر.
بیننده مقابل تصاویری قرار می گیره در نهایت سادگی ... چهره های ساده زنانی که دارن فیلمی رو می بینن و در ساده ترین و پیراسته ترین حالت تاثیرات حسی رو در صورت هاشون بازتاب می دن .
بیننده ، تماشگر واکنش های حسی و روانی ِ دیگری ست. وجهی روانشناختی، بیش و بلکه فارغ از داستانی که شنیده می شه.
در همون حال ما به عنوان تماشاگر ، شنونده روایت و دیالوگ هایی هستیم با ادبیاتی آراسته و فاخر.
کیارستمی در «شیرین» برای تماشگر دو طعم از زیبایی رو فراهم کرده .
اما این فیلم طعم سومی هم هنوز داره.
طعمی شگفت انگیز که شاید ریشه اش در شخصیت متواضع و آزاده خود او ست.
طعم رهایی و آزادی .... کیارستمی بخش ناخودآگاه ذهن تماشگر رو در «شیرین» در آزادی و رهایی قرار می ده تا خودش تصاویر داستان رو بسازه و به این ترتیب فرصت نوعی تعامل پویا رو بین فیلم و ذهن تماشاچی فراهم می کنه.
تماشاچی یک مصرف کننده ی صرف نیست ... ذهن او ناخودآگاه در حال خلق تصاویری ست بیش و شاید حتی خارج و متفاوت از تصاویر فیلم .... یک جنب و جوش ذهنی چند لایه.
«شیرین»،
افسونی از سینما نه برای افسون ذهن بیننده با تصاویر بلکه برای مجال دادن به ذهن بیننده برای خیال و خلق .... یک تعامل ظریف، آرام و خلاقانه میان کارگردان و ذهن تماشگر.
یک تمرین هنری با فرم تصویری ساده اما نهایتا لایه های ذهنی و روانی.
https://www.youtube.com/watch?v=rZ3iwCo7_qc&index=1&list=PLL7RGkrzLEZWq1O3_g4V7YQ7vwu0HNvaP
https://www.youtube.com/watch?v=L48SruMwq58
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر