چند وقت پیش یه پست گذاشتم که اگه کامو تو این دوره زمانه بود نطقش رو کور کرده بودن.
دوستی بهم گفت نگاهم به آزادی بیان در فرانسه خیلی بدبینانه و غیرمنصفانه است.
متاسفم که امروز مجبورم با یه خبر بد برای این بدبینیم مثال و مصداق بیارم.
میشل اونفری، فیلسوف، اعلام کرده که به خاطر نبودن فضای گفتگو در جامعه از این پس خلوت نشین خواهد شد.
موضوعات مورد علاقه اونفری اسلام ، نقد دین، پیدایش اسرائیل و ریشه یابی خشونت در جامعه فرانسه است .
اونفری اگرچه منتقد دین است اما اندیشه او ضد دینداران و به طور ویژه مسلمانان نیست.
او با اشاره بر گوناگونی برداشت ها ی اسلامی بر لزوم تفاوت قائل بودن بین داعش و اسلام تاکید می کنه.
غیبت اونفری برای جامعه فرانسه بدون شک یک فقدان غیرقابل جبرانه.
او فیلسوفی با اندیشه همگرا و ضد خشونته.
عزادار ِ عزلت نشینی اونفری بودم که کامنت دوستی فیس بوکی زخمی زد بر اندوهم.
هرچند که بعد از خوندن کامنت به اونفری حق دادم که عطای جمع رو به لقائش ببخشه و به سکوت پناه ببره.
اونفری جایی گفته که فرانسه باید دست از ستیز با داعش برداره.
و باهش قرارداد صلح امضا کنه.
دوست جوان فیس بوکی با جدا کردن این جمله از کل داستان و بستر فکری اونفری بلافاصله نتیجه گرفته بود که او حامی داعش هست و بدتر از اون بهش برچسب زده بود که بره با پول هایی که از داعش گرفته در خلوتش حال کنه!
نمی دونم درمان این بیماری ِ برچسب زدن چیه.
قدر مسلم، تا اینجا که من دیدم، نه سواد، نه فرنگ نشینی، نه کراوات و نه مدرک دانشگاهی هیچ کدام درمانش نیست.
چیزی عمیق تر در نگاه و منش باید اتفاق بیفته تا بلکه این روحیه درمان بشه.
شاید درمانش فقط زمان هست.
تاملی که گذر زمان به ما هدیه می کنه.
و اما در مورد آنچه اونفری درباره داعش گفته چند نکته:
اولا:
هرگز نمی توان و نباید یک فیلسوف رو با یک جمله اش قضاوت کرد.
این کار ِ سیاستمدارهاست نه فیلسوف ها.
این سیاستمداران هستن که با بیرون کشیدن تک جمله ها از یکدیگر به جنگ و جدل و تیکه پاره کردن هم مشغول می شن.
البته آنچه که اونفری رو هم به این تصمیم ناگوار سوق داد همون سیاستمدارها و روزنامه نگار های سفسطه گر بودن و نه فیلسوفان ِ هم رده ی خودش.
دو:
اونفری به درستی با اشاره به پتانسیل داعش در جامعه فرانسه، حاشیه نشین ها، این راه حل رو ارائه کرد که نباید با چیزی وارد جنگ شد که در دل فرانسه قدرت یارگیری داره.
داعش از بیرون وارد فرانسه نمی شه.
داعش از دل فرانسه یارگیری می کنه.
و این امنیت جامعه رو به شدت به خطر می اندازه.
سه:
اونفری با اشاره به نتایج فاجعه آمیز مداخلت دو دولت اخیر، سارکوزی و اولاند، در خاورمیانه، فرانسه رو فاقد صلاحیت لازم برای هرگونه جنگی می دونه.
حالا چه به نام مبارزه با دیکتاتورها و چه به نام مبارزه با داعش.
اشاره او به عدم صلاحیت فرانسه برای هرگونه جنگ است.
او راه حلی کاربردی و واقع بینانه ارائه می ده .
نه شعاری آرمان گرایانه برای شیپورهای جنگ با هزینه های غیرقابل جبران.
دوستی بهم گفت نگاهم به آزادی بیان در فرانسه خیلی بدبینانه و غیرمنصفانه است.
متاسفم که امروز مجبورم با یه خبر بد برای این بدبینیم مثال و مصداق بیارم.
میشل اونفری، فیلسوف، اعلام کرده که به خاطر نبودن فضای گفتگو در جامعه از این پس خلوت نشین خواهد شد.
موضوعات مورد علاقه اونفری اسلام ، نقد دین، پیدایش اسرائیل و ریشه یابی خشونت در جامعه فرانسه است .
اونفری اگرچه منتقد دین است اما اندیشه او ضد دینداران و به طور ویژه مسلمانان نیست.
او با اشاره بر گوناگونی برداشت ها ی اسلامی بر لزوم تفاوت قائل بودن بین داعش و اسلام تاکید می کنه.
غیبت اونفری برای جامعه فرانسه بدون شک یک فقدان غیرقابل جبرانه.
او فیلسوفی با اندیشه همگرا و ضد خشونته.
عزادار ِ عزلت نشینی اونفری بودم که کامنت دوستی فیس بوکی زخمی زد بر اندوهم.
هرچند که بعد از خوندن کامنت به اونفری حق دادم که عطای جمع رو به لقائش ببخشه و به سکوت پناه ببره.
اونفری جایی گفته که فرانسه باید دست از ستیز با داعش برداره.
و باهش قرارداد صلح امضا کنه.
دوست جوان فیس بوکی با جدا کردن این جمله از کل داستان و بستر فکری اونفری بلافاصله نتیجه گرفته بود که او حامی داعش هست و بدتر از اون بهش برچسب زده بود که بره با پول هایی که از داعش گرفته در خلوتش حال کنه!
نمی دونم درمان این بیماری ِ برچسب زدن چیه.
قدر مسلم، تا اینجا که من دیدم، نه سواد، نه فرنگ نشینی، نه کراوات و نه مدرک دانشگاهی هیچ کدام درمانش نیست.
چیزی عمیق تر در نگاه و منش باید اتفاق بیفته تا بلکه این روحیه درمان بشه.
شاید درمانش فقط زمان هست.
تاملی که گذر زمان به ما هدیه می کنه.
و اما در مورد آنچه اونفری درباره داعش گفته چند نکته:
اولا:
هرگز نمی توان و نباید یک فیلسوف رو با یک جمله اش قضاوت کرد.
این کار ِ سیاستمدارهاست نه فیلسوف ها.
این سیاستمداران هستن که با بیرون کشیدن تک جمله ها از یکدیگر به جنگ و جدل و تیکه پاره کردن هم مشغول می شن.
البته آنچه که اونفری رو هم به این تصمیم ناگوار سوق داد همون سیاستمدارها و روزنامه نگار های سفسطه گر بودن و نه فیلسوفان ِ هم رده ی خودش.
دو:
اونفری به درستی با اشاره به پتانسیل داعش در جامعه فرانسه، حاشیه نشین ها، این راه حل رو ارائه کرد که نباید با چیزی وارد جنگ شد که در دل فرانسه قدرت یارگیری داره.
داعش از بیرون وارد فرانسه نمی شه.
داعش از دل فرانسه یارگیری می کنه.
و این امنیت جامعه رو به شدت به خطر می اندازه.
سه:
اونفری با اشاره به نتایج فاجعه آمیز مداخلت دو دولت اخیر، سارکوزی و اولاند، در خاورمیانه، فرانسه رو فاقد صلاحیت لازم برای هرگونه جنگی می دونه.
حالا چه به نام مبارزه با دیکتاتورها و چه به نام مبارزه با داعش.
اشاره او به عدم صلاحیت فرانسه برای هرگونه جنگ است.
او راه حلی کاربردی و واقع بینانه ارائه می ده .
نه شعاری آرمان گرایانه برای شیپورهای جنگ با هزینه های غیرقابل جبران.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر