پریشب روی کانال آرته فیلم «خوراک مرغ و آلو» مرجان ساتراپی رو گذاشته بود. خدایی فیلم چشم نواز و مفرحیه که به دیدن دوباره می ارزید. اما چیزی که برام این دفعه جالب بود:
ایران خانم از اول فیلم تا آخر فیلم فقط آه کشید و اشک ریخت و سهمش از عشق فقط یه بوس بود و یه عالمه اشک!
و من با خودم فکر می کنم که اصلا شاید انتظار آدم ایرانی از عشق همینه.
لذت دردناک ، ایزوله و اما امنی که فقط با فراق امکانش فراهم می شه .... یه لذت خیالی و حتی وهم گونه که ایزوله شدنش از واقعیت در واقع امن و امانش می کنه .
شاید که ما اصلا فراق رو دوست داریم چراکه در فراق به دنبال همون امنیتی هستیم که در وصال و واقعیت کمتر پیدا می شه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر