«غواصی درون آدمیزاد»

رفتم خونه عزیزی .
یهویی ... سورپرایزی.
به شادباش سال نو.
به شادی در رو باز کرد.
به مهربانی میزبانی کرد.
با شراب و شمع و موسیقی.
خوش احوالی داشت، به مستی و راستی.
وقت پرسیدن بود.
پرسش با شعر، موثرتر .
چه چیدمان واژه ها در شعر ظریف تر ... رعایت فرم و محتوی هم زمان!

خواندم و پرسیدم.
«درون آینه ی روبرو چه می بینی ؟
درون آینه ی روبرو چه می بینی ؟
تو ترجمان جهانی ، بگو چه می بینی ؟
تویی برابر تو
چشم در برابر چشم
در آن دو چشم پر از گفت و گو چه می بینی ؟
بگو! چه می بینی؟»

و یکی از تکان دهنده ترین پاسخ ها رو شنیدم.
بدون تامل زیاد ... با صدایی که طنینی از اندوه و ناباوری داشت، گفت:
«صبا،
 آینه شکسته!»
*****************************
پی نوشت:
این شعر منزوی، مثل لباس غواصی ست. برای شیرجه رفتن به درون آدم ها.
دنیای سوبژکتیو آدم ها.
تصور خودشون از خودشون.
فرای تصور و تصویری که ما از اونها داریم.
نقب زدن به اعماق ذهن ها ... درست مثل دنیای پنهان ته اقیانوس ها.
پاسخ ها شبیه نیستند.
گاه شگفت انگیزند،
گاه ترسناک و
بسیار اوقات تکان دهنده.

گرچه که گرفتن پاسخ درست، سخت مشروط به یافتن لحظه مناسب برای پرسش است.
لحظه ای که «ناخودآگاه» در دسترس قرار می گیره.
همین!