جهان بیمار بود و آیینه معصوم!

۱۳۹۴ اسفند ۱۱, سه‌شنبه

شگفتی های مردم ایران یا نقایص شناختی تحلیلگران؟

این روزها همش از شگفتی انتخابات و غیرقابل پیشنی بودن مردم ایران مطلب نوشته می شه و دربارش حرف زده می شه.
والله عامل عمده این شگفتی ها به نظر من دو کلمه بیشتر نداره:
«استقلال طلبی، مماشات»
روحیه ی کم نظیر استقلال طلبی در ایران که با روحیه ی عمیق مماشات همراه شده.
تمام تاریخ سی سال اخیر ایران نشان دهنده ی این دو روحیه در ایران هست.

اتفاقا مردم ایران جزو قابل پیش بینی ترین جوامع دنیا هستند.
مردمی که علی رغم همه ی تفاوت ها ، اختلافات و تنوع های فرهنگی - اجتماعی ، عمیق ترین نقطه اشتراک و پیوندشون «استقلال طلبی» ست.
استقلال طلبی در بطن جامعه ایرانی ست. این روحیه در دوره ای که در منطقه، مملکت و ملت مستقلی باقی نمونده از ناخودآگاه ایرانی به خودآگاهش رسیده.

منصوب کردن صفاتی مثل «شگفتی » و «غیر قابل پیش بینی بودن» بیشتر از اینکه متاثر از کنش ها و واکنش های مردم در ایران باشه نشان دهنده ضعف و نقصان شناخت تحلیلگران از جامعه ایران است.
حتی پدیده احمدی نژاد و رای آرودنش در اولین دوره رئیس جمهوریش هم بیش از همه نشان دهنده این روحیه بود.
در ناخودآگاه جامعه ایرانی ترجیح بر اینه که :
چاره بیچارگیهاش رو با بدبختی های درونیش پیدا کنه نه با کاتالوگ های پر زرق و برق خوشبختی های  بیرونی و وارداتی.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر