ویرجینیا وولف در کتاب «اتاقی از آن خود» به این موضوع می پردازد
که چرا در طول تاریخ، زنان کم رنگ و نادیده گرفته شده اند.
او در این کتاب با نگاهی مشاهده گر و نکته بین همراه با نثر منحصر به فرد خود که به طور مطبوعی گاه با طنز هم همراه می شود بیشتر راوی نکته ها ی ظریف است تا صدور حکم ها و دستورالعمل های شخصی .
ویژگی که او را همیشه در میان موج ِ مدافعان حقوق زنان، فمینیسم، منحصر به فرد و جذاب نگه داشته است.
موجی که اصلن خود او؛ خواسته یا ناخواسته ، نقش پررنگی در شروع آن داشت اما آن موج ها ی طوفانی ِ توده وار ِ پس از او، اغلب خالی از ظرافت نگاه و انعطاف پذیری موج ِ جستجوگرِ نگاه او باقی ماندند.
عجیب هم نیست.
نسیم، بادبان ِ کشتی های جنگی را هم می تواند به حرکت در آورد.
او به صراحت در بخش پایانی کتابش هر جنبشی را که با «ضد» شروع شود به زیر سئوال می برد.
«ضد» یعنی جنگ و جنگ ویرانگرست.
این مهمترین نکته ای بود که امواج توده وار فمینیسم آن را نادیده گرفتند وقتی سطحی بینانه راه حل ِ حقوق خود را در انکار چربی های طبیعی تن و تن دادن به عضلانی شدن برای مساوی شدن با مردان تبلیغ می کردند .
موج های فمینیسم در خلال این یک قرن پر است از راه حل های افراطی.
عجیب است اما انگار هیچکس آن اخرین پاراگراف های او را در کتاب «اتاقی از آن خود» نخوانده است یا دوست ندارد باورش کند که اینچنین در خلال تقریبا یک قرن، یکی از بنیادی ترین ضروریات ِ بهبود وضع زنان نادیده مانده است.
دستمزد برای کار. کار ِ خانه!
او نه ضد مرد بود ، نه ضد بچه دار شدن، نه ضد شیر دادن، نه ضد اندام پر چربی ، نه ضد اندام عضلانی ، نه ضد آرایش، نه ضد مد، نه ضد خانه داری و نه ضد هیچ چیز دیگر برای بهبود شرایط اجتماعی ِ انسان زاده شده در کالبد زنانه.
نکته بینی او عمیق و متواضعانه است.
می نویسد:
« هر زنی برای نوشتن احتیاج به یک اتاق و درآمد ماهیانه دارد، تا بتواند با خیال راحت به کار نوشتن بپردازد.»
خلوت ِ خصوصی ، شرط ِ اولیه ی «داشتن ِ خود» است. مستقل از دیگری.
این استقلال ِ معنوی حاصل نمی شود جز با استقلالی مادی.
«درآمد ماهیانه»!
هر کاری سزاوار دستمزد است، از جمله کار ِ خانه داری.
بی منت ... با ساختار ِ قانونی .... مصون از شکنندگی ِ توافقات شخصی و عاطفی.
اما عجیب است که در خلال نزدیک به یک قرن از پیدایش فمینیسم، این بدیهی ترین نکته ی حقوقی برای انسان ِ زاده شده در کالبد زنانه همچنان در سایه ی بحث درباره امور و سلیقه های شخصی ای چون ظاهر چاق یا عضلانی، آرایش کردن یا نکردن، حجاب داشتن یا نداشتن و ... نادیده و مغفول مانده است.
اندام عضلانی یا چاق،
آرایش کردن یا نکردن،
حجاب داشتن یا نداشتن،
بوتکس زدن یا نزدن،
مهم نیست.
مهم این است که پیش از هر چیز شما، چه کالبد زنانه داشته باشید و چه مردانه، این حق بدیهی را بپذیرید که هر کاری سزاور دستمزد است. بپذیرید که نه حقتان پایمال شود و نه حق دیگری را پایمال کنید.
هیچ کاری به اندازه کار خانه داری و بچه داری در طول تاریخ مورد اجحاف قرار نگرفته است.
این مهمترین حقی ست که هنوز پس از یک قرن، با وجود جنبش های فمینیسم ناقص و نابرابر و جنسیت زاده باقی مانده است.
دستمزد ِ خانه داری، بچه داری.
با ساختارهای مستحکم قانونی و نه توافق های شکننده ی شخصی و مقطعی.
عدالت در حقوق ِ مالی پیش نیاز همه ی حقوق برای همه ی اقشار در جامعه است.
او در این کتاب با نگاهی مشاهده گر و نکته بین همراه با نثر منحصر به فرد خود که به طور مطبوعی گاه با طنز هم همراه می شود بیشتر راوی نکته ها ی ظریف است تا صدور حکم ها و دستورالعمل های شخصی .
ویژگی که او را همیشه در میان موج ِ مدافعان حقوق زنان، فمینیسم، منحصر به فرد و جذاب نگه داشته است.
موجی که اصلن خود او؛ خواسته یا ناخواسته ، نقش پررنگی در شروع آن داشت اما آن موج ها ی طوفانی ِ توده وار ِ پس از او، اغلب خالی از ظرافت نگاه و انعطاف پذیری موج ِ جستجوگرِ نگاه او باقی ماندند.
عجیب هم نیست.
نسیم، بادبان ِ کشتی های جنگی را هم می تواند به حرکت در آورد.
او به صراحت در بخش پایانی کتابش هر جنبشی را که با «ضد» شروع شود به زیر سئوال می برد.
«ضد» یعنی جنگ و جنگ ویرانگرست.
این مهمترین نکته ای بود که امواج توده وار فمینیسم آن را نادیده گرفتند وقتی سطحی بینانه راه حل ِ حقوق خود را در انکار چربی های طبیعی تن و تن دادن به عضلانی شدن برای مساوی شدن با مردان تبلیغ می کردند .
موج های فمینیسم در خلال این یک قرن پر است از راه حل های افراطی.
عجیب است اما انگار هیچکس آن اخرین پاراگراف های او را در کتاب «اتاقی از آن خود» نخوانده است یا دوست ندارد باورش کند که اینچنین در خلال تقریبا یک قرن، یکی از بنیادی ترین ضروریات ِ بهبود وضع زنان نادیده مانده است.
دستمزد برای کار. کار ِ خانه!
او نه ضد مرد بود ، نه ضد بچه دار شدن، نه ضد شیر دادن، نه ضد اندام پر چربی ، نه ضد اندام عضلانی ، نه ضد آرایش، نه ضد مد، نه ضد خانه داری و نه ضد هیچ چیز دیگر برای بهبود شرایط اجتماعی ِ انسان زاده شده در کالبد زنانه.
نکته بینی او عمیق و متواضعانه است.
می نویسد:
« هر زنی برای نوشتن احتیاج به یک اتاق و درآمد ماهیانه دارد، تا بتواند با خیال راحت به کار نوشتن بپردازد.»
خلوت ِ خصوصی ، شرط ِ اولیه ی «داشتن ِ خود» است. مستقل از دیگری.
این استقلال ِ معنوی حاصل نمی شود جز با استقلالی مادی.
«درآمد ماهیانه»!
هر کاری سزاوار دستمزد است، از جمله کار ِ خانه داری.
بی منت ... با ساختار ِ قانونی .... مصون از شکنندگی ِ توافقات شخصی و عاطفی.
اما عجیب است که در خلال نزدیک به یک قرن از پیدایش فمینیسم، این بدیهی ترین نکته ی حقوقی برای انسان ِ زاده شده در کالبد زنانه همچنان در سایه ی بحث درباره امور و سلیقه های شخصی ای چون ظاهر چاق یا عضلانی، آرایش کردن یا نکردن، حجاب داشتن یا نداشتن و ... نادیده و مغفول مانده است.
اندام عضلانی یا چاق،
آرایش کردن یا نکردن،
حجاب داشتن یا نداشتن،
بوتکس زدن یا نزدن،
مهم نیست.
مهم این است که پیش از هر چیز شما، چه کالبد زنانه داشته باشید و چه مردانه، این حق بدیهی را بپذیرید که هر کاری سزاور دستمزد است. بپذیرید که نه حقتان پایمال شود و نه حق دیگری را پایمال کنید.
هیچ کاری به اندازه کار خانه داری و بچه داری در طول تاریخ مورد اجحاف قرار نگرفته است.
این مهمترین حقی ست که هنوز پس از یک قرن، با وجود جنبش های فمینیسم ناقص و نابرابر و جنسیت زاده باقی مانده است.
دستمزد ِ خانه داری، بچه داری.
با ساختارهای مستحکم قانونی و نه توافق های شکننده ی شخصی و مقطعی.
عدالت در حقوق ِ مالی پیش نیاز همه ی حقوق برای همه ی اقشار در جامعه است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر