حیوان آزاری کار نفرت انگیزیه.
چه از روی فقر و فلاکت و برای کسب دو زار پول باشه
و
چه از روی شکم پرستی و برای یه خورده طعم تر و تازه تر گوشت باشه.
تو اروپا خرچنگ ها و صدف ها و میگوهای بیچاره رو مستقیم از تو آب در میارن و می ذارن روی گریل. حیوان مفلوک یه سه چهار دقیقه ای جلوی چشم میزبان و مهمان روی آتیش دست و پا می زنه تا بمیره و کباب بشه.
علت این که قبل از طبخ نمی کشنش اینه که معتقدن اینجوری گوشتش تازه تر و خوشمزه تر پخته می شه.
این توضیحات دردناک برای چی بود؟
برای اون سایت ها و آدم هایی که مدام سگ کشی چارتا آدم بدبخت و مفلوک تو شیراز رو مقابل این ویدیو ها ی نجات سگ از تو رودخونه و برف می ذارن تا بلافاصله به این نتیجه برسن که انسان غربی چقدر نازنین و رقیق القلب شده و انسان خاورمیانه ای چقدر در توحش و قساوت باقی مونده.
زیرش هم هی می نویسن :
وای ببینین اونا کجاین و ما کجاییم ... ببینین چقدر تلاش می کنن تا یه سگ رو نجات بدن ... چقدر خوبن ... چقدر مهربونن بعد ما اینقدر بد و بی رحم موندیم. سگا رو با اسید می کشیم.
صد البته که باید سیستمی ناظر و مسئول برای حمایت از حیوانات وجود داشته باشه و جلو این کارها گرفته بشه اما حرف من در رد این ضرورت نیست بلکه در نقد این قیاس های مع الفارق و بلکه موذیانه است که هر مسئله ای رو دستاویز قرار می ده برای اینکه القا کنه چقدر آدم خاورمیانه ای پلشت و پلید مونده.
نه قربان!
مسئله شکمه.
همون فرهنگ بالایی که یه عده مدام می زننش تو سر بقیه برای اینکه القا کنن خیلی رقیق القلبه، حاضره برای یه خورده طعم بهتر گوشت واسته و دست و پا زدن یه شاه میگوی بدبخت رو زنده زنده روی آتیش تماشا کنه و شرابش رو با حسی شهوتناک از آماده شدن گوشتی ترد و خوشمزه مزه مزه کنه.
اگه یکی از روی فقر و قار و قور شکم دچار ضعف عقلی شده و هیچ راهی بهتر از اسید زدن به سگ بدبخت برای کشتنش پیدا نکرده،
یه جماعت زیادی هم تو اروپا از روی شکم پرستی و در صحت کامل عقلی حیوانات بدبخت رو زنده زنده کباب می کنن و به عنوان فوت و فن آشپزی تو برنامه های تلویزیونی شون هم نمایش می دن.
چه از روی فقر و فلاکت و برای کسب دو زار پول باشه
و
چه از روی شکم پرستی و برای یه خورده طعم تر و تازه تر گوشت باشه.
تو اروپا خرچنگ ها و صدف ها و میگوهای بیچاره رو مستقیم از تو آب در میارن و می ذارن روی گریل. حیوان مفلوک یه سه چهار دقیقه ای جلوی چشم میزبان و مهمان روی آتیش دست و پا می زنه تا بمیره و کباب بشه.
علت این که قبل از طبخ نمی کشنش اینه که معتقدن اینجوری گوشتش تازه تر و خوشمزه تر پخته می شه.
این توضیحات دردناک برای چی بود؟
برای اون سایت ها و آدم هایی که مدام سگ کشی چارتا آدم بدبخت و مفلوک تو شیراز رو مقابل این ویدیو ها ی نجات سگ از تو رودخونه و برف می ذارن تا بلافاصله به این نتیجه برسن که انسان غربی چقدر نازنین و رقیق القلب شده و انسان خاورمیانه ای چقدر در توحش و قساوت باقی مونده.
زیرش هم هی می نویسن :
وای ببینین اونا کجاین و ما کجاییم ... ببینین چقدر تلاش می کنن تا یه سگ رو نجات بدن ... چقدر خوبن ... چقدر مهربونن بعد ما اینقدر بد و بی رحم موندیم. سگا رو با اسید می کشیم.
صد البته که باید سیستمی ناظر و مسئول برای حمایت از حیوانات وجود داشته باشه و جلو این کارها گرفته بشه اما حرف من در رد این ضرورت نیست بلکه در نقد این قیاس های مع الفارق و بلکه موذیانه است که هر مسئله ای رو دستاویز قرار می ده برای اینکه القا کنه چقدر آدم خاورمیانه ای پلشت و پلید مونده.
نه قربان!
مسئله شکمه.
همون فرهنگ بالایی که یه عده مدام می زننش تو سر بقیه برای اینکه القا کنن خیلی رقیق القلبه، حاضره برای یه خورده طعم بهتر گوشت واسته و دست و پا زدن یه شاه میگوی بدبخت رو زنده زنده روی آتیش تماشا کنه و شرابش رو با حسی شهوتناک از آماده شدن گوشتی ترد و خوشمزه مزه مزه کنه.
اگه یکی از روی فقر و قار و قور شکم دچار ضعف عقلی شده و هیچ راهی بهتر از اسید زدن به سگ بدبخت برای کشتنش پیدا نکرده،
یه جماعت زیادی هم تو اروپا از روی شکم پرستی و در صحت کامل عقلی حیوانات بدبخت رو زنده زنده کباب می کنن و به عنوان فوت و فن آشپزی تو برنامه های تلویزیونی شون هم نمایش می دن.
من کاملا موافق هستم و واقعا نمیدونم چرا این جور موقع ها، این سبک برخورد، اصلا متوحشانه محسوب نمیشه .
پاسخحذف