این دو جمله ای هست که اینجا، در فرانسه، در مکالمات روزمره تو کوچه و خیابان زیاد
می شنوید.
حتی ممکنه بشنوید که یه مادر داره به بچه دو سالش می گه:
اغراق نکن!
حالا چرا این دو جمله برای من جالب شده و دارم در موردش می نویسم؟
خوب چون این دو جمله وجهی از فرهنگ فرانسه رو انعکاس می ده که به طور خاص به سینمای این کشور کاراکتری جذاب و منحصر به فرد داده.
واقع گرایی.
پرهیز از غلو، آرایش، زیبا سازی های ظاهری.
نمایش عریان زندگی ... بی هیچ آرایشی.
آنچه در سینمای فرهنگی ِ فرانسه چشم های آدم رو خیره می کنه،
تن آدم رو می لرزونه،
نفسش رو بند میاره ،
روحش رو می خراشه،
هنرپیشه های حور و پری وار یا خوش تیپ و بی نقص نیستند که بخشی از ذهن بیننده رو در حسرت صورت و اندام خودشون متوقف می کنند،
اسپشال افکت نیست،
صحنه های اغراق آمیز خشونت یا شهوت نیست که بیننده رو در کابوس یا رویای تکرارش نگه داره.
درد و لذت در سینمای فرانسه از جنس زندگی ست.
زندگی روزمره.
آدم های معمولی.
ظاهر هنرپیشه ها به آدم های کوچه و بازار نزدیک و نزدیک تر می شه.
چهره ها از جذابیت تجاری ِ پوسترها برای گیشه ها روز به روز بی نیاز تر می شوند.
سوپر استاری وجود نداره اگر هم باشه قیافه ای معمولی داره و حتی اگه زیباتر از حد معمول باشه در فیلم های جدید گرایشی هست تا معمولی تر دیده شود.
این خصوصیتی ست که نه تنها در سینما بلکه در شبکه های تلویزیونی فرانسه هم دیده می شه .
خوشبختانه.
و کاملا آگاهانه.
این از اون قسمت های عمیق، پویا و دلگرم کننده ی این فرهنگ هست که می تونه حتی یک فیلم متوسط رو هم دیدنی و قابل توجه کنه.
دیدنی تر، قابل تامل تر با روزبه روز معمولی تر شدن، واقعی تر شدن !
*************
فصل زیبا ، فیلم متوسط ِ خوبیه که به یکبار دیدن می ارزه به طور ویژه به خاطر همین رعایت معمولی بودن!
حتی ممکنه بشنوید که یه مادر داره به بچه دو سالش می گه:
اغراق نکن!
حالا چرا این دو جمله برای من جالب شده و دارم در موردش می نویسم؟
خوب چون این دو جمله وجهی از فرهنگ فرانسه رو انعکاس می ده که به طور خاص به سینمای این کشور کاراکتری جذاب و منحصر به فرد داده.
واقع گرایی.
پرهیز از غلو، آرایش، زیبا سازی های ظاهری.
نمایش عریان زندگی ... بی هیچ آرایشی.
آنچه در سینمای فرهنگی ِ فرانسه چشم های آدم رو خیره می کنه،
تن آدم رو می لرزونه،
نفسش رو بند میاره ،
روحش رو می خراشه،
هنرپیشه های حور و پری وار یا خوش تیپ و بی نقص نیستند که بخشی از ذهن بیننده رو در حسرت صورت و اندام خودشون متوقف می کنند،
اسپشال افکت نیست،
صحنه های اغراق آمیز خشونت یا شهوت نیست که بیننده رو در کابوس یا رویای تکرارش نگه داره.
درد و لذت در سینمای فرانسه از جنس زندگی ست.
زندگی روزمره.
آدم های معمولی.
ظاهر هنرپیشه ها به آدم های کوچه و بازار نزدیک و نزدیک تر می شه.
چهره ها از جذابیت تجاری ِ پوسترها برای گیشه ها روز به روز بی نیاز تر می شوند.
سوپر استاری وجود نداره اگر هم باشه قیافه ای معمولی داره و حتی اگه زیباتر از حد معمول باشه در فیلم های جدید گرایشی هست تا معمولی تر دیده شود.
این خصوصیتی ست که نه تنها در سینما بلکه در شبکه های تلویزیونی فرانسه هم دیده می شه .
خوشبختانه.
و کاملا آگاهانه.
این از اون قسمت های عمیق، پویا و دلگرم کننده ی این فرهنگ هست که می تونه حتی یک فیلم متوسط رو هم دیدنی و قابل توجه کنه.
دیدنی تر، قابل تامل تر با روزبه روز معمولی تر شدن، واقعی تر شدن !
*************
فصل زیبا ، فیلم متوسط ِ خوبیه که به یکبار دیدن می ارزه به طور ویژه به خاطر همین رعایت معمولی بودن!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر