عادت و ادا

اون چیزی که آدم ها رو بزرگ می کنه عادته .
بزرگ به معنی بزرگسال البته و نه به معنی بزرگی .
هیچ چیز ...هیچ چیز چون عادت آدم ها رو از اون کیفیت ِ ناب ِ کودکانه ... معصومانه، خالی نمی کنه ... کیفیت ِ نابی که زندگی رو برای یک کودک شگفت انگیز می کنه و برای یک بزرگسال تکراری و تهی از حس ... حال ... شگفتی.
عادت به سرزنش ... عادت به تشویق ... عادت به لذت ... عادت به درد ... عادت به بازی .
به بازی که عادت کنی می تونی مطمئن بشی که به جای زندگی داری ادای زندگی رو بازی می کنی .
وقتی عادت می کنی ، ادا رو یاد می گیری .... ادای بازی.
همه ی نکته و تفاوت ِ بین زندگی ِ بازیگوشانه با زندگی ِ بزرگسالانه در همینه.
عادت و ادا!