اووووووه مای گاد!

عزیزی پیشنهاد کرد برای خوب شدن مکالمه زبان انگلیسی ام برنامه های تلویزیون   آمریکا رو نگاه کنم از جمله الن شو.

راستش اولین چیزی که تو این برنامه چشم های منو خیره کرد چاقی مفرط تماشاچی ها بود.  کیفیت فیزیکی که با تصویری که از فیلم هایی هالیودی از آمریکایی ها داشتم زمین تا آسمون فاصله داشت.

البته این منحصر به برنامه الن شو نیست. در فیلم های مستندیی هم که از آمریکا دیدم همین چاقی مفرط تو کوچه و خیابونای آمریکا دیده می شه.

نکته ی تکان دهنده ی دیگه تو الن شو خود خانم مجری هست. زنی که ظاهرش به یه جوان ده ی بیست و حداکثر سی می خوره اما وقتی دوستم گفت این خانم بالای شصت سال داره برای من به واقع باور نکردنی بود تا اینکه عکس های بدون آرایشش رو دیدم.  یک صورت کاملا چروکیده که اما نمی دونم با جادوی چه کرم پودر و مهارت آرایشی ای کدام دستانی به همچین چیزی در برابر دوربین تبدیل می شه.

راستش تو این مدت که دارم برنامه های تلویزیونی آمریکا رو می بینم

هدف اصلی ام - بهبود زبان انگلیسیم - کاملا به موضوعی جانبی برام  تبدیل شده.

اون چیزی که الان برام در مرکز توجه قرار گرفته قدرت تصویر سازی آمریکاست.

قدرتی که تونسته تا این حد تصویری روتوش شده و بی نقص از یه جامعه خلق کنه و این تصویر رو  در  ناخودآگاه ذهن تماشاچی هایی از همه دنیا تزریق کنه.

اون هم در حالیکه فاصله بین واقعیت تصویری این جامعه با تصویر ساختگی از این جامعه زمین تا آسمونه.

چاقی مفرط و بی توجهی به سر و وضع ظاهری در مکان های عمومی کجا و این  هنرپیشه ها و مجری های خوش تیپ و خوش لباس و بی نقص کجا!

دارم فکر می کنم این همه آمریکا زدگی در بین عده ای از ایرانی ها خیلی هم عجیب نیست. وقتی تنها راه مشاهده جامعه آمریکا هالیود باشه و هنرپیشه ها و خوانندهاش ، خوب طبیعیه که مردم فکر کنن آمریکا یه بهشت پر از حوری پری های خوش تیپ فنا ناپذیره .... یه بهشت پر از خنده و شادی و خوشبختی.

راستش تا اینجا که این برنامه ها رو دیدم به نظرم می رسه که :

آمریکا از سه چیز در حال انفجاره:

چاقی مفرط، شوخی های لوس، پول

به عبارت دیگه انباشت افراطی و بیمارگونه سه چیز:

انباشت توده های چربی در بدن رعیت ،

انباشت خنده و شوخی و فحش در بین رعیت و سروران ، هر دو !

انباشت سرمایه در جیب سروران

منظورم از سروران  همون اقلیت خوش تیپ و خوش لباس هنرپیشه ها و مجری های ملیون دلاری و خلاصه چهره هاست  و نه مردم معمولی و چاقی که با دمپایی و کفش پلاستیکی تو خیابون راه می رن و هی می گن :

اوه مای گااااد

وااااااااااااااوووو

اوووووه فاااااک

ور ایز ایراک؟!!!