قیاس، یک لبه ی تیز و باریک

یه کشف تکان دهنده:
در بسیاری از پست ها و کامنت های فیس بوکی متوجه شدم که :
اصولن چیزی به نام «انتخاب شخصی » برای بسیاری قابل درک نیست چه برسه به احترام بهش. در ناخودآگاه وجود بسیاری «خط کشی» صلب و غیر قابل انعطاف مشاهده می شه که  مدام باهش در حال اندازه گیری عیار ارزشی پیرامونشون هستند. 
البته « قیاس» ابزاری ناگزیر برای عقل و ادراک است. اما اگر نسبی و انعطاف پذیری رو از این ابزار بگیریم سقوط به ورطه رکود و جمود ذهنی ناگزیره. 
علاوه بر این 
ابزار مکمل قیاس ، توانایی تفکیک و طبقه بندی ست. اگر نتونیم قیاس رو در طبقه 
و دسته خودش انجام بدیم به نتایج بی ربط می رسیم.
مصداقی مذهبی از این هشدار در خصوص قیاس رو می توان در قرآن دید. 
در آیاتی از  قرآن می خوانیم که شیطان خودش رو با انسان قیاس کرد و برتر دانست و در روایات  شیطان  به عنوان اولین کسی  که مرتکب قیاس شد، معرفی می شود. 
همیشه برام سئوال بود چرا قیاس در قرآن و روایات  - با پیوند به شیطان - باری منفی پیدا کرده حال آنکه ابزاری ست از عقل؟
گمانم جواب اینه که شیطان رعایت شرط تفکیک و طبقه بندی رو در قیاس نکرد.
او خودش رو که از جنس آتش بود با انسان که از جنس خاک بود قیاس کرد. 
یک قیاس مع الفارق با عواقبی دردناک ... رانده شدن از حریم الهی!
دوست دارم خلاصه و تکرار کنم:
شرط قیاس، تفکیک و طبقه بندی ست. قیاس در دسته ی مربوطه