هشدار:
این پست حاوی مقداری بددهنی ست.
یه جا خوندم که گویا سازمان عریض و طویل و پر زرق و برق یونسکو، فعالیت های خودش رو در ذیل عبارت پر طمطراق «حفظ و ثبت میراث فرهنگی ملت ها» به حوزه غذاها هم کشونده و پا برهنه دویده تو سفره مردم و شری به پا کرده.
گویا یه غذایی رو، پله رشته - یه همچین چیزی؛ به نام یه کشوری ثبت کرده بعد کشور همسایه شاکی شده که اصلش مال ما بوده ، نه مال اونا .
خلاصه عده کشی راه افتاده بین دو همسایه که بیا و ببین.
حالا تیکه خنده دارتر و درعین حال تلخ ترش هم اینه که هر دو کشور همسایه خودشون جزو کشورهای تجزیه شده از یک حوزه اقلیمی- فرهنگی مشترک هستن .
با فرهنگی بسیار نزدیک و مشترک.
من مدتی تو این دم و دستگاه های سازمان ملل بودم.
یعنی سازمانی در عمرم تو خالی تر و اما پر ادا اطفارتر از اینا ندیدم.
یونیسف و یونیسکو و اینا .
یک ظاهر پر زرق و برق و پر ریخت و پاش با درونمایه ای کثیف که گاه به پلیدی می زنه.
واقعا فکر می کنین سازمان جهانی یونسکو دلش برای حفظ میراث های فرهنگی ملل خاوری و آفریقایی سوخته؟
من با جرات می گم که آنچه یونسکو تحت عنوان ثبت و حفظ میراث فرهنگی ملل انجام می ده یک کار کاملا ضد فرهنگی و تخریبی ست .... این سازمان به نام حفظ میراث فرهنگی کارش بلعیدن پول های ملل و تقسیمش بین کارمندان خودش با حقوق ها ومزایای استثنایی ست و در نهایت ایجاد تفرقه و دشمنی بین ملل.
می خوام بگم تار و کمانچه و دف و حالا هم پله رشته و چه میدونم آش ِ فلان و فلون بدون ثبت در یونسکو هم همیشه بوده و خواهد ماند.
صاحب و مالک ِ دف و تار و کمانچه موسیقی دان است و صاحب و مالک پله رشته و حلیم بادمجون همه ی سفره هایی که این غذا بخشی از پذیرایی شون.
نیازی به دفتر دستک سازمان یونسکو و این مسابقه ی مسخره ی اولین مخترع و مالک ِ پله رشته و حلیم بادمجون کی بوده و چه پرچمی باید روش کشید ، نداره.
می دونین،
به سیستمی که بنای خودش رو بر ایجاد تنش بین همسایه ها ، مرز کشیدن بین میراث های مشترکشون و این و آن سازی ست دیگه نمی شه خیلی اعتماد فرهنگی کرد.
چنین سیستمی فقط از یک مخ مالکیت گرای ِ کاسب در می آید که نهایتا می خواد از خودت به خودت بفروشه .
معذرت می خوام اما :
گوه بزنن تو اون مخ های دوروی ِ کاسب ِ سگ مصب شون که واس ما قیافه فرهنگی ، انسانی هم می گیرن ... من اینا رو از نزدیک دیدم چه گوه های اتو کشیده و پر ادعایی هستن.
این پست حاوی مقداری بددهنی ست.
یه جا خوندم که گویا سازمان عریض و طویل و پر زرق و برق یونسکو، فعالیت های خودش رو در ذیل عبارت پر طمطراق «حفظ و ثبت میراث فرهنگی ملت ها» به حوزه غذاها هم کشونده و پا برهنه دویده تو سفره مردم و شری به پا کرده.
گویا یه غذایی رو، پله رشته - یه همچین چیزی؛ به نام یه کشوری ثبت کرده بعد کشور همسایه شاکی شده که اصلش مال ما بوده ، نه مال اونا .
خلاصه عده کشی راه افتاده بین دو همسایه که بیا و ببین.
حالا تیکه خنده دارتر و درعین حال تلخ ترش هم اینه که هر دو کشور همسایه خودشون جزو کشورهای تجزیه شده از یک حوزه اقلیمی- فرهنگی مشترک هستن .
با فرهنگی بسیار نزدیک و مشترک.
من مدتی تو این دم و دستگاه های سازمان ملل بودم.
یعنی سازمانی در عمرم تو خالی تر و اما پر ادا اطفارتر از اینا ندیدم.
یونیسف و یونیسکو و اینا .
یک ظاهر پر زرق و برق و پر ریخت و پاش با درونمایه ای کثیف که گاه به پلیدی می زنه.
واقعا فکر می کنین سازمان جهانی یونسکو دلش برای حفظ میراث های فرهنگی ملل خاوری و آفریقایی سوخته؟
من با جرات می گم که آنچه یونسکو تحت عنوان ثبت و حفظ میراث فرهنگی ملل انجام می ده یک کار کاملا ضد فرهنگی و تخریبی ست .... این سازمان به نام حفظ میراث فرهنگی کارش بلعیدن پول های ملل و تقسیمش بین کارمندان خودش با حقوق ها ومزایای استثنایی ست و در نهایت ایجاد تفرقه و دشمنی بین ملل.
می خوام بگم تار و کمانچه و دف و حالا هم پله رشته و چه میدونم آش ِ فلان و فلون بدون ثبت در یونسکو هم همیشه بوده و خواهد ماند.
صاحب و مالک ِ دف و تار و کمانچه موسیقی دان است و صاحب و مالک پله رشته و حلیم بادمجون همه ی سفره هایی که این غذا بخشی از پذیرایی شون.
نیازی به دفتر دستک سازمان یونسکو و این مسابقه ی مسخره ی اولین مخترع و مالک ِ پله رشته و حلیم بادمجون کی بوده و چه پرچمی باید روش کشید ، نداره.
می دونین،
به سیستمی که بنای خودش رو بر ایجاد تنش بین همسایه ها ، مرز کشیدن بین میراث های مشترکشون و این و آن سازی ست دیگه نمی شه خیلی اعتماد فرهنگی کرد.
چنین سیستمی فقط از یک مخ مالکیت گرای ِ کاسب در می آید که نهایتا می خواد از خودت به خودت بفروشه .
معذرت می خوام اما :
گوه بزنن تو اون مخ های دوروی ِ کاسب ِ سگ مصب شون که واس ما قیافه فرهنگی ، انسانی هم می گیرن ... من اینا رو از نزدیک دیدم چه گوه های اتو کشیده و پر ادعایی هستن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر