«زیادی مورد عشق»

روتکو، نقاش پیشرو آمریکایی، جایی در یکی از نمایشگاه هایش اعتراف می کند که قصدش از نمایش این آثار آزار دادن بورژواها و کور کردن اشتهایشان بوده‌است.
نبیل ایوش، کارگردان مراکشی، در آخرین فیلمش ، Much Loved، با تماشاچی همین کار را می کند.
فیلم درباره ی زندگی چند زن روسپی مراکشی ست که هم خانه هستند.
سرویس هایشان مخصوص پولدارهاست.
عرب های سعودی یا توریست های عیاش فرانسوی.
زندگی کاری این چند زن خلاصه می شود در پارتی ها و شب نشینی با پولدارها.
الکل، سکس، پول.

ایوش بی رحمانه تماشاچی را مقابل عیاشی های زمخت و جنون آمیز جنسی قرار می دهد. صحنه های سکسی فیلم مدام مرا یاد نقاشی های فرانسیس بیکن می انداخت.
توده اندام های برهنه ی درهم پیچیده.
زمخت و نخراشیده و خالی از لطافت.

برای تماشاچی های حساس این خطر وجود دارد که تا مدتی دچار یبوست جنسی شوند.
راستش شخصا آنقدر از دیدن صحنه های عریان و بی پرده این فیلم شوکه شده بودم و ازار دیدم  که تا انتهای آن در نوعی گیجی و ماتی باقی ماندم.
برایم باور نکردنی بود که در سینمای کشوری مثل مراکش کارگردان و هنرپیشه هایی جرات ساختن چنین فیلمی را پیدا کنند.
خوب البته که نمایش آن در مراکش ممنوع شده است.
اما شک دارم که سه تا و نیم ستاره ای که این فیلم از مخاطب فرانسوی گرفته است فقط و صرفا مرهون همین صحنه های بی پرده و موضوع چالش برانگیز آن باشد.
فیلم در آزار دادن تماشاچی موفق است.

گرچه شخصا در موضوع زندگی زنان روسپی، فیلم «زنان بدون مردان» شیرین نشاط را ترجیح می دهم.
فیلمی که آزارهایش بدون صدمه زدن و به مخاطره انداختن میل جنسی تماشاچی به یبوست جنسی است.
می توان فیلم را در چند کلمه خلاصه کرد:
سکس، الکل، فقر، اعتیاد، عیاشی، پول و اندکی مهربانی.
با این همه به دیدنش می ارزد.برای دیدن دنیا و پشت پرده های این شب ها که بر «ما» ها می گذرند.