دنیای صنعت و دنیای تبلیغات با یکدیگر رابطه تنگاتنگی دارند.
جذاب کردن فضای نمایشگاه ها بخشی از وظیفه دنیای تبلیغات برای صنعت است. اما تلاش برای جذاب تر کردن این فضاها با
استفاده از مانکن های زن از دید من خیلی خام، بی ظرافت، تصنعی و تک بعدی ست.
سالها ست که فضا سازی تبلیغاتی نمایشگاه های اتومبیل روی معیارهای مردانه متمرکز، ثابت و یکنواخت باقی مانده است و بنابراین بخشی از بیننده های بالقوه خود را که زن ها هستند را از دست داده اند.
راست و صداقتش وقتی نگاه می کنم می بینم حاضر نیستم همرا ه با همسر، یک دوست یا همکار مرد به چنین نمایشگاه هایی بروم. چرا؟
چون در آنجا خیلی احساس تنهایی ، نابجایی و درماندگی می کنم. خودم را درون رویای مردانه ای می بینم که از لحاظ ظاهری قادر به تامین معیارهایش نیستم. من به هیچ وجه نمی توانم با آن مانکن های بالا بلند خوش پوش از لحاظ ظاهری رقابت کنم. من نمی توانم خودم را درون آن ماشین ها همرا ه با مردی احساس کنم چون مردها به زبان بی زبانی دارند می گویند کنار این ماشین ها همچین زنانی را می پسندند.
نه! من نمی توانم مثل آنها باشم. ژنتیکم اجازه نمی دهد. مانکن هایی که به عنوان یک زن در ته نگاهشان و پشت آن لبخندهای تصنعی صرفا حرفه ای، تنهایی از جنس تنهایی خودم را می بینم. تنهایی زنانه در دنیایی مردانه !
من زیبایی زنانه را دوست دارم . برایم همیشه جذاب بوده است. تحسینش می کنم اما دوست ندارم با آن رقابت کنم. تماشاگرش می توانم باشم اما رقیبش نه. شاید برای همین است که به نمایش های مد می توانم بروم اما به نمایشگاه ماشین نه!
در نمایش های مد یک تماشاچی هستم، یک خریدار با رویای مشترک زنانه اما در نمایشگاه های ماشین ناخواسته و ناخودآگاه برایم رقیب تراشیده شده است .
رقیب هایی که رویاهای مردانه برای دنیای زن ها ساخته اند.
نه! عجیب نیست که نمایشگاه های اتومبیل چنین خالی از زن ها مانده اند. زن هایی که ماشین ها را دوست دارند. می توانند داشته باشند اما تبلیغات یک بعدی با نادیده گرفتن نگاه زنانه نمایشگاه های اتومبیل را از حضور زن ها بی نصیب گذاشته است.
سالها ست که فضا سازی تبلیغاتی نمایشگاه های اتومبیل روی معیارهای مردانه متمرکز، ثابت و یکنواخت باقی مانده است و بنابراین بخشی از بیننده های بالقوه خود را که زن ها هستند را از دست داده اند.
راست و صداقتش وقتی نگاه می کنم می بینم حاضر نیستم همرا ه با همسر، یک دوست یا همکار مرد به چنین نمایشگاه هایی بروم. چرا؟
چون در آنجا خیلی احساس تنهایی ، نابجایی و درماندگی می کنم. خودم را درون رویای مردانه ای می بینم که از لحاظ ظاهری قادر به تامین معیارهایش نیستم. من به هیچ وجه نمی توانم با آن مانکن های بالا بلند خوش پوش از لحاظ ظاهری رقابت کنم. من نمی توانم خودم را درون آن ماشین ها همرا ه با مردی احساس کنم چون مردها به زبان بی زبانی دارند می گویند کنار این ماشین ها همچین زنانی را می پسندند.
نه! من نمی توانم مثل آنها باشم. ژنتیکم اجازه نمی دهد. مانکن هایی که به عنوان یک زن در ته نگاهشان و پشت آن لبخندهای تصنعی صرفا حرفه ای، تنهایی از جنس تنهایی خودم را می بینم. تنهایی زنانه در دنیایی مردانه !
من زیبایی زنانه را دوست دارم . برایم همیشه جذاب بوده است. تحسینش می کنم اما دوست ندارم با آن رقابت کنم. تماشاگرش می توانم باشم اما رقیبش نه. شاید برای همین است که به نمایش های مد می توانم بروم اما به نمایشگاه ماشین نه!
در نمایش های مد یک تماشاچی هستم، یک خریدار با رویای مشترک زنانه اما در نمایشگاه های ماشین ناخواسته و ناخودآگاه برایم رقیب تراشیده شده است .
رقیب هایی که رویاهای مردانه برای دنیای زن ها ساخته اند.
نه! عجیب نیست که نمایشگاه های اتومبیل چنین خالی از زن ها مانده اند. زن هایی که ماشین ها را دوست دارند. می توانند داشته باشند اما تبلیغات یک بعدی با نادیده گرفتن نگاه زنانه نمایشگاه های اتومبیل را از حضور زن ها بی نصیب گذاشته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر