گلام رو یادتونه؟
تو کارتون گالیور.
همون که همش آیه ی یاس می خوند که :
«من می دونم! نمی شه ... نمی تونیم ... بیخوده .»
اون زمان فکر می کردم گلام فقط تو همون کارتون گالیوره.
هیچ تصور نمی کردم این همه گلام تو دنیا باشه .
جالب تر از همه اینکه این گلام ها اینقدر اعتماد به نفس دارن برای با صدای بلند مسخره کردن و زیر سئوال بردن هر ایده و حرکتی.
برام جالبه که در برابر حرکتی به این زیبایی و مردمی ، آدم هایی دارن این طرح رو زیر سئوال می برن و مسخره می کنن.
لابد با حس عمیقی از خاص بودن ، هوشیار بودن و همیشه در صحنه بودن.
آدم هایی که انگار استعداد ویژه ای دارن در استخراج منفی ترین جنبه های هر چیز.
مدام در حال مسخره کردن و نق زدن و زیر سئوال بردن.
بله، قطع و یقین طرح و حرکتی مثل دیوار مهربانی، راه حل دائمی برای فقر نیست.
اما یکی از هزاران هزار راه و روش برای مهربانی کردن هست.
روشی که نه تنها قدری باعث کمک به دیگری می شه بلکه قبل از همه نفس تازه ای می دمه به روح شهرها.
شهرها یی که زیر دود و بوق و ترافیک و اعصاب خوردی زندگی رومره کم کم داشت باورشون می شد که مهربانی مرده.
این طرح ساده است.
طبیعی.
برای همین قدرت داره.
از جنبه های متفاوت هم قدرت داره.
کمترینش کمک به نیازمندانه، جالب ترینش اما کمک به توانگران.
چگونه؟
دیوار مهربانی قدرت تصویری داره.
مهربانی رو تصویر سازی و عمومی می کنه.
و بنابراین قدرت یادآوری داره.
یادآوری مهربانی به توانگران.
توانگرانی که مهربانی شون زیر روزمرگی ها گم شده ، این دیوار بهشون کمک می کنه یادشون بیاد هنوز خیلی خیلی مهربان و دوست داشتنی هستن.
این کیفیت تصویری ِ دیوار مهربانی از لحاظ شهری هم یک المان انسانی ست که به زیبا سازی شهر کمک می کنه.
المانی که تصویری زیبا از مهربانی رو سخاوتمندانه جلوی چشم همه شهروندان قرار می ده.
به جای مسخره کردن اینکه لباس ها زیر بارون خیس می شه، آستینت رو بزن بالا و برو برای لباس ها کاور بکش.
به جای پرداختن به فرض های عجیب که مثلا اگه یک معتادی بیاد لباس ها رو بدزده چی !
به این فکر کن که اینقدر از این دیوارها زیاد بسازیم و زیاد لباس بزاریم که کلا نیاز به لباس از بین بره.
شهرها به این دیوارها احتیاج دارن.
نه فقط برای نیازمندان بلکه برای همه ی شهروندان.
مهربانی دو سو داره ... نیازمند و توانگر .
توانگر به اندازه نیازمند، نیازمند ِ مهربانی هست.
مهربانی کردن یا مهربانی دیدن، مسئله این نیست.
مسئله مهربانی ست که همه به دیدنش احتیاج داریم، فارغ از دادن و گرفتن.
تو کارتون گالیور.
همون که همش آیه ی یاس می خوند که :
«من می دونم! نمی شه ... نمی تونیم ... بیخوده .»
اون زمان فکر می کردم گلام فقط تو همون کارتون گالیوره.
هیچ تصور نمی کردم این همه گلام تو دنیا باشه .
جالب تر از همه اینکه این گلام ها اینقدر اعتماد به نفس دارن برای با صدای بلند مسخره کردن و زیر سئوال بردن هر ایده و حرکتی.
برام جالبه که در برابر حرکتی به این زیبایی و مردمی ، آدم هایی دارن این طرح رو زیر سئوال می برن و مسخره می کنن.
لابد با حس عمیقی از خاص بودن ، هوشیار بودن و همیشه در صحنه بودن.
آدم هایی که انگار استعداد ویژه ای دارن در استخراج منفی ترین جنبه های هر چیز.
مدام در حال مسخره کردن و نق زدن و زیر سئوال بردن.
بله، قطع و یقین طرح و حرکتی مثل دیوار مهربانی، راه حل دائمی برای فقر نیست.
اما یکی از هزاران هزار راه و روش برای مهربانی کردن هست.
روشی که نه تنها قدری باعث کمک به دیگری می شه بلکه قبل از همه نفس تازه ای می دمه به روح شهرها.
شهرها یی که زیر دود و بوق و ترافیک و اعصاب خوردی زندگی رومره کم کم داشت باورشون می شد که مهربانی مرده.
این طرح ساده است.
طبیعی.
برای همین قدرت داره.
از جنبه های متفاوت هم قدرت داره.
کمترینش کمک به نیازمندانه، جالب ترینش اما کمک به توانگران.
چگونه؟
دیوار مهربانی قدرت تصویری داره.
مهربانی رو تصویر سازی و عمومی می کنه.
و بنابراین قدرت یادآوری داره.
یادآوری مهربانی به توانگران.
توانگرانی که مهربانی شون زیر روزمرگی ها گم شده ، این دیوار بهشون کمک می کنه یادشون بیاد هنوز خیلی خیلی مهربان و دوست داشتنی هستن.
این کیفیت تصویری ِ دیوار مهربانی از لحاظ شهری هم یک المان انسانی ست که به زیبا سازی شهر کمک می کنه.
المانی که تصویری زیبا از مهربانی رو سخاوتمندانه جلوی چشم همه شهروندان قرار می ده.
به جای مسخره کردن اینکه لباس ها زیر بارون خیس می شه، آستینت رو بزن بالا و برو برای لباس ها کاور بکش.
به جای پرداختن به فرض های عجیب که مثلا اگه یک معتادی بیاد لباس ها رو بدزده چی !
به این فکر کن که اینقدر از این دیوارها زیاد بسازیم و زیاد لباس بزاریم که کلا نیاز به لباس از بین بره.
شهرها به این دیوارها احتیاج دارن.
نه فقط برای نیازمندان بلکه برای همه ی شهروندان.
مهربانی دو سو داره ... نیازمند و توانگر .
توانگر به اندازه نیازمند، نیازمند ِ مهربانی هست.
مهربانی کردن یا مهربانی دیدن، مسئله این نیست.
مسئله مهربانی ست که همه به دیدنش احتیاج داریم، فارغ از دادن و گرفتن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر