یه نت شبانه:
چند وقت پیش در یه جمع خودمانی ایرانی، دوستی همراه با احساس غرور از به روز بودن، شروع کرد به خوندن جدیدترین جوک های ارسالی روی وایبر موبایلش.
در حالیکه جمع با قهقه به جوک ها می خندیدن، من ساکت و متعجب و گیج شده بودم اونقدر که احساس می کردم شدم وصله ناجوری در جمع. اون مجموعه جوک ها به نظر من نخراشیده، فاقد ظرافت و گاه حتی مملو از مفاهیم شرارت آمیز و پست می اومد.
مثلا یکی از جوک ها در مورد انواع زن بود. زن بیوه ، مطلقه و آخریش دخترهای فراری که جوک اون رو با عبارت «حق مسلم» پیوند زده بود. حق مسلم برای تمتع جنسی.
به طور ویژه این جوک در ذهن من باقی موند.
با ناباوری از اینکه با چه وقاحت دریده ای نگاه های جنسیت زده و مهاجم در قالب جوک در حال ترویجه.
با چه وقاحت باورنکردنی به نگاهی مهاجم و مردم آزار قبای جوک دوخته می شه، حتی عده ای بهش می خندن و آرام آرام نگاهی مهاجم و وحشی برای آدم ها عادی و روزمره می شه.
اون شب گیج و آزارده به خونه برگشتم. اولش سعی کردم به خودم بقبولانم بیش از حد حساس و سخت گیر هستم. سعی کردن خودم رو تسکین بدم که حالا چارتا جوک چیزی رو عوض نمی کنه. اما حتی همون موقع هم می دونستم که دارم فقط خودم رو گول می زنم تا تسکین پیدا کنم.
وقتی جوک های رایج امروزه رو می ذارم کنار اخبار حوادث مثل نزاع های ناموسی مفهومی در ذهنم شکل می گیره. اینکه :
چقدر احساسات در حال سقوط و اسراف شدن هستن. با درجا زدن در سطح. در نخراشیدگی.
چقدر در حال خنده های نخراشیده و ابلهانه هستیم چنانکه در حال رنج کشیدن های احمقانه و بیهوده.
شادی، رنج، اندوه، احساسات اصیلی در آدمیزاد هستند. تکان دهنده و تاسف باره وقتی آدم می بینه این احساسات اصیل در چه مقیاسی از سطحی نگری و نخراشیدگی در حال اسراف هستند. هرز رفتن و حتی در مسیر لئیم تر شدن.
لطافت و پویای احساس با ظرافت حاصل می شه.
ظرافت،
چیزی که در جوک ها و رنج های امروزی کم پیدا می شه .
برای چیزهای بیهوده رنج می کشیم، به مفاهیم ابلهانه و پست می خندیم و بیش از پیش نخراشیده می شیم.
پتانسیل عظیم حسی مون رو اسراف می کنیم ... لئیم می شیم!
چند وقت پیش در یه جمع خودمانی ایرانی، دوستی همراه با احساس غرور از به روز بودن، شروع کرد به خوندن جدیدترین جوک های ارسالی روی وایبر موبایلش.
در حالیکه جمع با قهقه به جوک ها می خندیدن، من ساکت و متعجب و گیج شده بودم اونقدر که احساس می کردم شدم وصله ناجوری در جمع. اون مجموعه جوک ها به نظر من نخراشیده، فاقد ظرافت و گاه حتی مملو از مفاهیم شرارت آمیز و پست می اومد.
مثلا یکی از جوک ها در مورد انواع زن بود. زن بیوه ، مطلقه و آخریش دخترهای فراری که جوک اون رو با عبارت «حق مسلم» پیوند زده بود. حق مسلم برای تمتع جنسی.
به طور ویژه این جوک در ذهن من باقی موند.
با ناباوری از اینکه با چه وقاحت دریده ای نگاه های جنسیت زده و مهاجم در قالب جوک در حال ترویجه.
با چه وقاحت باورنکردنی به نگاهی مهاجم و مردم آزار قبای جوک دوخته می شه، حتی عده ای بهش می خندن و آرام آرام نگاهی مهاجم و وحشی برای آدم ها عادی و روزمره می شه.
اون شب گیج و آزارده به خونه برگشتم. اولش سعی کردم به خودم بقبولانم بیش از حد حساس و سخت گیر هستم. سعی کردن خودم رو تسکین بدم که حالا چارتا جوک چیزی رو عوض نمی کنه. اما حتی همون موقع هم می دونستم که دارم فقط خودم رو گول می زنم تا تسکین پیدا کنم.
وقتی جوک های رایج امروزه رو می ذارم کنار اخبار حوادث مثل نزاع های ناموسی مفهومی در ذهنم شکل می گیره. اینکه :
چقدر احساسات در حال سقوط و اسراف شدن هستن. با درجا زدن در سطح. در نخراشیدگی.
چقدر در حال خنده های نخراشیده و ابلهانه هستیم چنانکه در حال رنج کشیدن های احمقانه و بیهوده.
شادی، رنج، اندوه، احساسات اصیلی در آدمیزاد هستند. تکان دهنده و تاسف باره وقتی آدم می بینه این احساسات اصیل در چه مقیاسی از سطحی نگری و نخراشیدگی در حال اسراف هستند. هرز رفتن و حتی در مسیر لئیم تر شدن.
لطافت و پویای احساس با ظرافت حاصل می شه.
ظرافت،
چیزی که در جوک ها و رنج های امروزی کم پیدا می شه .
برای چیزهای بیهوده رنج می کشیم، به مفاهیم ابلهانه و پست می خندیم و بیش از پیش نخراشیده می شیم.
پتانسیل عظیم حسی مون رو اسراف می کنیم ... لئیم می شیم!
ثمره ی تفکرت کلماتی خواندنی شده...مرسی
پاسخحذفمرسی از شما که اشتباه های پی در پی املایی و گرامری منو تحمل می کنین و می خونین :)
حذف