رمان ایرانی در انزوای زبان فارسی

خبر نوبل ادبی منرا به  یاد زنده یاد گلشیری انداخت ... و رمان ایرانی ... آنهم با افسوس و دریغ!
قله های رمان نویسی  ایرانی کوتاهتر از قله های رمان های جهانی نیستند
گلشیری، پارسی پور ، علیزاده
جز اینکه این قله ها سخت تنها هستند ... سخت تنها در انزوای زبان فارسی!
جهان در تسخیر زبان های مهاجم است ... زبان هایی که با حمله و اشغال و کلونی امروز تبدیل به زبان های زنده دنیا شده اند.
نگاه کنید به پنج زبان زنده دنیا که هر پنج تا جزو زبان های اشغالگر هستند:
انگلیسی ، فرانسه ، اسپانیایی، پرتغالی و عربی
به نظر می رسد یکی از مهم ترین فاکتورها در غالب بودن این زبان ها سابقه ی اشغالگری و استعمار گریشان است.
نگاه کنید که چطور آلمانی و ایتالیایی از این قافله عقب مانده است چون تاریخ کمتر اشغالگری داشته است!
عجیبه !
اما ظاهرا رابطه ای بین وحشیگری و فرهنگ های غالب وجود داره!
یاد جمله ی معروفی افتادم  در کنار  مجسمه ی برنزی در واتیکان. مجسمه برنزی که پاپ با افتخار و غرور دستور داد با ذوب کردن مجسمه های تمدنی که آن را بربرها می نامیدند ساخته بشه. در کنار این مجسمه در سن پیرو واتیکان جمله ای از ناشناسی نوشته شده :Quod non fecerunt barbari, fecerunt Barberini
آنچه وحشی ها  انجام ندادند ، وحشیگری انجام داد!